Bollendorf – Wasserbillig 65.7 km.

Rond tien uur zijn we vertrokken vanuit ons pension in Bollendorf, richting Echternach. Het is mistig en koud, hoewel het zonnetje probeert door te breken. Heb de lange fietsbroek aan met een fiets en regenjack over elkaar heen. Tegen dat we in Echternach zijn, tintelen onze vingers van de kou. Pas hier begint de zon een beetje kracht te krijgen. Vanuit Echternach loopt een prachtig fietspad langs de rivier de Sauer, afgewisseld met landschap. Wiel ontdekte langs deze weg allemaal notenbomen. Op sommige stukken van de route staan ze nauwelijks twintig meter uit elkaar. Gelukkig is Wiel, 1.93 mt. lang, met het gevolge dat hij aan veel takken goed kan schudden. Tussendoor gooi ik de gevallen noten die we beiden geraapt hebben in de fietstas. De tas wordt steeds voller. Soms vinden we een lange stok die Wiel omhoog gooit, zo vallen ook van de hogere takken de walnoten omlaag. Tot op gegeven moment de stok in de boom blijft hangen. Net alsof de boom er genoeg van heeft ons zijn, of is het haar noten te schenken. Ze houdt de gegooide tak vast tussen haar takken en wij rijden verder. Stilletjes bedank ik achteraf de boom voor haar gift.

Vandaag krijgen we ruim 5 kilo noten bij elkaar geraapt. Alleen heeft het veel tijd gekost, maar ook veel plezier gegeven. Over 34 km. fietsen we vijf uur. Rond kwart over twee komen pas aan in Wasserbillig. Hier komen de drie rivieren, Moezel, Saar en Sauer bij elkaar.

Al die tijd dat we aan de Moezel hebben gezeten hebben we geen schip zien varen. Of er nu ergens onderweg een blokkade was, weten we niet, maar dit is niet normaal. We rijden het dorp in en vinden een broodje Kebab een goed idee. Waarschijnlijk ben ik te verwend bij onze eigen Turk in Maasmechelen, want de helft geef ik door aan Wiel. Ik kan het niet echt lekker vinden. We hadden de broodjes meegenomen om ze op een bankje bij de rivier op te eten.

Onderweg hadden we twee keer een rustpauze gehad langs de Sauer. Sommige stukken was de rivier spiegelglad, andere momenten stond er een grote stroming. Op die stukken zie je veel forelvissers. Ze staan tot over hun middel in het water, met van die rubber pakken om hun lijf, waar laarzen aan de broek vastzitten. Toch lijkt het me dat je op den duur ijskoud wordt. Volgens mij neemt rubber de temperatuur van buiten aan. Er zit toch geen kacheltje in? We hebben zelfs drie keer een vrouw zien vissen in de rivier, waarvan één met blote benen. Die was toch echt op de terugweg verdwenen. Helaas was haar foto bewogen.

Kwart over drie vertrokken we richting Echternach. Tegen vier uur werd het koeler en moest het jack aan. Tegen vijf uur de lange fietsbroek. Opnieuw moet ik vandaag met de blote billen in het gras liggen om van fietsbroek te wisselen. Onder een fietsbroek draag je geen onderbroek, dan snijden de randjes in je billen. Maar met wat kruip en bukbewegingen wissel ik aardig gemakkelijk. Mag toch wel blij zijn dat ik op mijn 69^e jaar nog zo lenig en fit ben.

Opnieuw vinden we nog een paar walnootbomen die we voor zover mogelijk leegplukken. Onderweg komen we veel buitenlanders tegen met tassen vol noten in hun handen, Rond half zes zijn we terug in Echternach. Eerst een internetcafé gezocht om de post te bekijken. Meer dan een half uur duurt het voor ik in de webmail ben beland. Dan doorgefietst naar Bollendorf, waar we “bei Anni” weer gaan eten (zie de eerste dag). Op het terras zoek ik mijn portomonnaie, die ik het laatste in het internetcafé heb gebruikt. Ik raakte weer helemaal in paniek als ik hem niet kan vinden. Anni, de eigenaresse van “bei Anni” wil al met de auto met mij terugrijden naar Echternach, tot ik hem op het laatste moment toch nog vind. Wiel steekt hem voor de zekerheid nu maar in zijn zak. Het is niet de eerste keer dat ik dat ding kwijt ben.

Het eten viel mij dit keer niet goed. Gebakken aardappelen met spekjes is normaal heerlijk, maar met teveel spekjes is het zo zout dat je mond samenkrimpt. De sla aangemaakt met een waterig sausje, dreef in het schaaltje, De schnitzel was aardig goed gebakken, maar het sausje betond uit water met maizena aangemaakt, zonder kraak of smaak, vermengd met champignons, welk  een jägersaus moest voostellen. Niet te eten dus. Jammer. De eerste avond was het eten prima, maar voor het weekeinde blijkbaar een andere kokkin, die het vak nog moet leren. Nu ga ik er echt niet meer eten. Rond acht uur zijn we weer in ons pension. Koffie en thee gaan er nog net in voor we in bed kruipen, waar Wiel al naast me ligt te ronken en ik nu mijn verhaaltje afsluit. Het is 21.12 uur en ik ben moe. Tot de volgende keer.

Bollendorf Echternach Diekirch

Lagen gisteren al om kwart over negen in bed en het duurde geen vijf minuten voor ik onderzijl was. Geslapen tot tien over zes vanmorgen. Het was mistig dus nog even onder het dekbed gekropen tot half negen. Kwart over tien vertrekken we na een goed ontbijt. De mist is nog steeds dik en het is te vochtig om nu al te fietsen. Met de auto langs het water gereden tot Echternach en daar prachtige foto’s langs de rivier gemaakt. Juist door de mist krijgt het water en later het landschap in de bergen een mysterieus gezicht. Rond elf uur zijn we bij Hèlen voor de koffie. Ze is blij ons weer eens te zien. Twaalf uur zitten we op de fiets, op weg naar Diekirch in Luxemburg. Een mooie tocht langs de rivier. Een paar keer kruisen vijf fietsende dames ons pad en ik roep naar ze dat we bij de derde ontmoeting koffie gaan drinken. De mist is totaal verdwenen, het zonnetje laat zich van haar beste kant zien. Het is genieten zo vroeg in de herfst. Zo mag het nog heel lang blijven, al is dat vast heel optimistisch gesteld. De voorspelling is opnieuw een lange strenge winter. En dat terwijl we nauwelijks zomer hebben gehad. Het is dat wij die 6½ week hebben gehad op weg naar Santiago met maar 3 dagen regen en voor de rest altijd zon. Voor de mensen die thuis vakantie moesten vieren is het een trieste zomer geworden en hoe zij daar de winter mee door moeten komen is mij een raadsel. Je zou er depressief van raken.

Doorkijkje brug Echternach

In Diekirch aangekomen lopen we door het kleine stadje en natuurlijk pikken we een terrasje, heerlijk in de zon. Bij de bakker een belegd stokbrood voor ons beiden gehaald, zodat we onderweg ons avondeten op kunnen peuzelen. Het is een gezellig stadje, niet groot maar met van die gezellige straatjes. Luxemburg is een duur land qua winkels. Echter rookgerei en benzine zijn vergeleken bij ons spotgoedkoop. Het is kwart over drie als we nu via een andere weg langs het water terugfietsen. Even buiten Diekirch ontmoeten we de vijf fietsende vrouwen opnieuw, maar nu met een grote groep mannen erbij, die vast een grotere ronde hadden gemaakt. Een van de vrouwen roept nog “koffie drinken”?Water heeft voor mij en mijn camera een grote aantrekkingskracht. De weerspiegelingen doen het altijd weer even mooi op de foto’s. Ik moet me beheersen om niet iedere 5 minuten te stoppen, anders zou Wiel helemaal gek worden.

Rond kwart over vijf ontdekken we een bankje in de zon en eten ons belegde stokbrood. Gisteravond hadden we al een warme maaltijd en thuis willen we dat ook niet iedere dag. Beiden eten we ook graag brood i.p.v. een warme maaltijd. In Bollendorf aangekomen rijden we gelijk door naar Hèlen. Ze heeft nu meer tijd dan vanmorgen. Zij eten op de boerderij altijd warm eten tussen de middag en ’s avonds pas later op de avond een broodmaaltijd. Zodoende hadden we nu tijd om even bij te praten. Morgen wordt het weer een lange fietsdag. Een ritje naar de Moezel staat op het programma.

Egyptische Nijleenden

Op weg naar Bollendorf

De Sauer

Vanmorgen belde Wiel dat we naar Bollendorf gingen. Rond kwart over een vertrokken met de fietsen op de auto, tassen en computer gepakt op de achterbank. Even voor Bitburg besluiten we om te rijden via de Bitburger Stausee. Op het terras aan het stuwmeer koffie gedronken en via kleine dorpjes doorgereden naar Bollendorf. Een prachtig wolkendek, waar af en toe een zonnestraal tracht door te breken begeleidt ons op onze reis. We rijden eerst naar camping Altschmiede. Hèlen, de eigenaresse woont hier met haar kinderen en kleinkinderen. Het is niet te geloven maar als we aankomen, blijken hun vandaag naar Landgraaf te zijn, waar ik vandaan kom. Ze moesten naar de begrafenis van H. Had ik het geweten dat hij was overleden, waren wij ook gegaan. Echter hier hoorden we nu voor het eerst dat hij was overleden. Samen met de overleden man van Hèlen stookten zij altijd wijn met de naam van de camping er op.

Vandaag moeten we voor één nacht in een hotel. Ons pension is pas morgen vrij, maar Wiel wilde vandaag al gaan. ‘ Bei Annie’ heet het, Je kunt er goed en het is meer dan voldoende voor niet veel geld. Na het eten nog een lange wandeling langs de rivier en dan is de dag alweer bijna om. Tijdens de wandeling komen we bij een brug over de Sauer. Aan het eind blijkt een beeld te staan; Santiago 2431 km. Op dat moment komt bij ons beiden de reis weer voor de geest. Wat we allemaal hebben meegemaakt. Het is een herinnering die nog heel lang zal doorwerken. Terwijl Wiel beneden naar het darten is gaan kijken, lig ik te schrijven in bed. Nog even een uurtje lezen en dan heerlijk slapen om gezond weer op te staan in de vroege morgen. Welterusten allemaal.

Beeld: Santiago de Compostella 2431 km.

2011-08-20 Fietstocht rondje Landgraaf-Duitsland

Vanaf Landgraaf fietste ik naar de Schinveldse bossen. Normaal rijden we via het fietspad er doorheen. Vandaag was ik alleen en besloot alle enigszins berijdbare paden af te fietsen met het gevolg dat ik veel, nooit ontdekte plekjes heb gezien. Uiteindelijk kwam ik langs een parkeerplaats voor zweefvliegtuigen. Natuurlijk ontbrak de camera niet. Bij de kruising richting Gangelt gekomen buig ik af naar de andere kant, richting dierentuin. Vandaar kom ik in de velden, met prachtige weggetjes, welk een scala van wilde bloemen, afgewisseld met maïs, aardbeien en andere gewassen oplevert. Vele foto’s waard. Tijdens het langsrijden van een bietenveld vliegen tientallen wilde fazanten de lucht in. Buizerds hoog in de lucht dansen hun liefdesdans, die ik met de camera tracht te vangen. Een bijna onmogelijke zaak, omdat deze niet de grootte heeft om de afstand te overbruggen.  Om de hoek van een klein maïsveld ligt een weiland wat niet was te zien. Twee reigers vliegen klepperen snel en angstig de lucht in, geschrokken van mij, die fietsend om de hoek kwam kijken en hun rust verstoorde.  Een witte vlinder lijkt mij de hele dag al te volgen, althans zo wil ik het voelen. Want waar ik ook kom en rij, overal duikt hij of zij weer op, vliegt vlak langs me heen, dansend op de wind.

Ik drink het allemaal op in mijn lijf, voel de vrijheid, de liefde van de mooie natuur die nog overal aanwezig is en voel me gelukkig dat ik nog steeds bij machte ben dit alles te mogen zien en beleven. Een Lieveheersbeestje kruipt over mijn fototas tijdens een kleine pauze, alsof ze me even komt begroeten. Tegelijkertijd komt dit kleine gedichtje naar boven;

Ik zou willen vliegen

als een vogel in de lucht

mijn vleugels laten vieren

op de kracht van de wind

mijn kopje fier omhoog

mijn oogjes sluitend

mijn oren

willen alléén

het geruis van de wind

nog horen

Helaas, ik ben een kind Gods

en mocht geen vogel zijn

zo vrij in de lucht

met vleugels rustend

op het geruis van de wind

die voor mij als muziek

in mijn oren klinkt.

In Millen, Duitsland, grenzend aan Sittard, ontmoet ik een groep wandelaars. Op dat moment had ik geen flauw idee waar ik was. Ik had al die tijd door de velden gereden, elke woonplaats vermijdend, omdat ik buiten wilde zijn. Het werd tijd om te keren. De wandelaars vroeg ik waar ik was. Zij zagen mijn Jakobsschelp, die nog steeds mijn fototas versierd en waar ik trots op ben. Ze vroegen of ik de tocht met de elektrische fiets had gereden. Ik vertel het verhaal en dat de fiets nu erkend is door de Kerk van Santiago de Compostella.

(zie: http://santiagoopdeelektrischefiets.blogspot.com)

De groep blijkt te bestaan uit mensen die allemaal in de thuiszorg hebben gewerkt. De meesten zijn nu gepensioneerd. Iedere derde zaterdag van de maand komen zij uit heel Limburg bijeen om te wandelen. Dat doen zij al 17 jaar en sinds 8 jaar liep ook de hond mee van een van de leden. Ik zeg expres liep, Zij heeft er nu wat moeite mee, maar zit nu in een luxe kar, voortgetrokken door haar bazinnetje.

Liefde tussen mens en dier is onvergankelijk. Zij hoort bij deze groep. Van een paar dames krijg ik nog een aantal mooie fietsroutes aangereikt, te verkrijgen via het FIS, welke echter van naam is veranderd en nu is te vinden onder www. Europafietser.nl Heb nog geen tijd gekregen alles door te lezen, maar mezelf wel direct aangemeld als donateur.

Rond half vijf kom ik aan bij Wiel. De thee staat klaar en we besluiten dat ik het laatste stuk met hem mee rij naar mijn huis, de fiets achter op de auto. Gereden kilometers 55.4.

Fietsroutes waar nauwelijks bergen aan te pas komen die ik van de groep heb doorgekregen om te vermelden:

Van Katwijk via Boedapest naar de Zwarte zee.

De Limes route rijdt naar de meest noordelijke grens van Europa.

Zit ook de route Passau naar Wenen in.

De Elbe route gaat van Hamburg naar Praag.

Op deze website: http://europafietsers.nl/ vindt u alles over fietsen in Europa, vroeger FIS geheten.

Foto's worden komende dagen bij gezet, moeten eerst bewerkt worden. Zijn wat problemen met programma

2011-08-15 Rondje Groningen

Rond tien uur vertrekken we van Groningen eerst naar het kantoor van Ziggo. Wij hebben wat vragen en Ria heeft problemen met het modem, wat achteraf kapot blijkt te zijn. We worden vriendelijk geholpen, intussen genietend van het kopje koffie welke we aangeboden krijgen.

Buiten gekomen moeten Ria en Wiel eerst voorzien in hun rookbehoeften aan de vijver bij Ziggo. Onderwijl maak ik foto’s van de fontein met het bronzen beeld op de achtergrond. Even later brengt Ria ons naar een schitterend fietspad ij het stadspark van Groningen, welke uitmondt bij de meren van Paterswolde. 

Bij het Paterswoldermeer aangekomen moeten we over een sluisje met ophaalbrug, welk beiden nog met de hand worden bediend. Op de achtergrond een molen langs het meer en een bootje met passagiers, wachtend tot sluis en brug worden geopend. Van Paterswolde slaan we af richting Eelde. Binnenkomende vliegtuigen worden vanaf de weg door velen bekeken. Ook wij zijn daar niet vrij van en ik fotografeer er lustig op los tot ik eindelijk de foto heb, waar ik tevreden over ben. In Eelde brood en drinken bij de supermarkt gehaald en ergens onderweg op een bankje picknicken we in de zon. Het is prachtig weer, niet te warm en een matig windje in de rug.

Via Glimmen rijden we naar Tynaarlo, Noordlaren, langs het Zuidlaardermeer naar Zuidlaren, waar we een terrasje pikken. Terug naar Noordlaren, een stukje langs de Drentse Aa om via allerlei binnenwegen door te rijden naar Haren en terug naar Groningen. Er is veel te zien onderweg, welke ik beter in foto’s dan verhaal uit kan drukken. Soms zijn woorden beter, andere keren zeggen foto’s meer.

Gereden kilometers 55.6
Foto's worden komende dagen bij gezet, moeten eerst bewerkt worden. Zijn wat problemen met programma

2011-08-14 Fietstocht door Groningen

Campus Groningen

Hebben heerlijk geslapen in het huis van Koen. Rond tien uur in de morgen worden we gebeld door een goede vriendin. Een gezamenlijke kennis P, waar we vaker mee uitgegaan zijn, is overleden. 74 Jaar. Hij en zijn vrouw hadden geen kinderen. We bellen direct naar zijn vrouw M. om te condoleren. Zowel Wiel als ik hebben beiden meegemaakt hoe het is je partner te verliezen en hoeveel verdriet en pijn dit geeft. Maar vooral veel eenzaamheid. Ik ben 8 jaar alleen geweest voor ik Wiel leerde kennen. Natuurlijk ontmoette ik weleens iemand tussendoor, maar dat werkte niet, dus was het weer zo voorbij. Het blijft de hele dag door je hoofd spelen. Een zware beroerte krijgen en overlijden is beter dan als kasplantje verder te moeten leven. Daar was P. totaal geen persoon voor, trouwens wie wel? Voor zijn vrouw is het erger, nu alleen in dat grote huis. Zij is sterk en krachtig, maar toch, het kan je breken als je dag en nacht samen bent geweest. Ik weet er alles van.  

Tegen half drie is het droog en halen we Ria op voor een toertje door Groningen. Het wordt de nieuwe Campus, welke we gaan bezichtigen. Prachtige gebouwen in vele variaties, afgewisseld met mooie plekjes en natuurlijk niet te vergeten rookruimtes. In één van die ruimtes loopt en springt een haas tegen alle ramen op, hij kan de uitgang niet vinden. Uiteindelijk ga ik het hok in, na wat foto’s gemaakt te hebben en leidt hem zo naar de uitgang. Hij weet niet hoe snel hij moet springen om de vrije natuur te bereiken, doodsbang voor ons mensen.

De fietstocht duurt maar iets meer dan een uur, inclusief het maken van foto’s, of donkere wolken dreigen weer met grote regendruppels. We zijn niet ver van huis, zetten de fietsen eerst bij Koen in de schuur en lopen naar het huis van Ria. Nauwelijks een half uur later, het is inmiddels bij vijven, breekt opnieuw de zon door om niet meer te verdwijnen. Jammer. Om opnieuw de fietsen te gaan halen is te laat.

We maken er een gezellige avond van, heerlijk onder het afdak in de tuin, waar anderen allang binnen zitten. We komen weer op een idee om mijn afdak te verlengen. Het is net iets te kort nu ik openslaande deuren heb gekregen en qua afmetingen kan het net. Aan de zijkant komt dan een rek om het groen van de blauwe regen doorheen te vlechten. Wiel heeft het al helemaal uitgedokterd voor me, het zal vast mooi worden. Het grote afdak en het kleine achter in de tuin heeft hij ook gemaakt.

Campus Groningen

2011-08-13 Van Landgraaf naar Groningen

Rond tien over tien vanmorgen zijn we met de fiets naar het station Heerlen vertrokken, op weg naar Groningen. We wilden al dagen eerder door Nederland trekken, maar het weer was zo slecht dat we nu de trein maar nemen om op tijd te zijn voor de verjaardag van Ria, al 35 jaar mijn vriendin. Op de Schaesbergerweg, niet ver van mijn huis, had een huis in brand gestaan. Alles was aanwezig zoals brandweerwagens, gas- en lichtbedrijf en nog andere firma’s die ik zo snel niet kon thuisbrengen waar ze bij hoorden. Natuurlijk ontbrak het niet aan toeschouwers en hulpverleners. De fietsen zijn niet zwaar bepakt. Van Santiago hebben we geleerd, zo weinig mogelijk mee te nemen, dus kan alles in de fietstassen en heb ik zelfs nog twee leesboeken bij me, met niet te vergeten, mijn kleine netbook-computer. Hoe zou ik anders mijn verhaaltjes onderweg op kunnen schrijven, of mijn foto’s op kunnen slaan?

Het eerste stuk met de trein van Heerlen tot Utrecht verloopt bijna feilloos. In het treingedeelte bestemd voor fietsen zit een mevrouw met een kind in de wandelwagen. We hebben netjes gevraagd of zij in de coupé kon gaan zitten. Dit is het enige gedeelte voor fietsen, voor de rest mag je nergens in met de fiets. De NS verwacht dan dat je een trein later neemt. Zou het niet zo moeten zijn dat de NS juist in de zomervakantie moet zorgen dat er meer fietsers mee kunnen? Helaas is de service van de NS in veel opzichten niet echt klantvriendelijk is mijn ervaring, al zijn er soms uitzonderingen. Neem de lift in Utrecht naar de perrons. één fiets per keer. Nu hebben we aardig de tijd, maar achter ons loopt een vrouw steeds harder te schelden, helemaal in paniek dat ze de trein niet kan halen. Eerst is het de NS, later krijg ik het over me heen als de lift na de uitstappende mensen zo snel dicht slaat dat ik met de fiets en een beker thee in mijn hand niet snel genoeg de knop kan vasthouden, waardoor de deur open blijft. Ik laat Wiel eerst naar beneden gaan en ben als tweede aan de beurt. De vrouw probeert haar fiets er nog naast te persen en begint opnieuw tegen mij te schelden dat het niet lukt. Helaas, dat gemopper moet ze maar bij de NS gaan afleveren, ik sluit de deur van de lift en beneden staat Wiel te wachten. Uiteindelijk is de mopperende vrouw toch nog ruim op tijd met haar fiets beneden. Jammer dat ze niet alleen haar dag, maar ook die van anderen probeert te verknoeien met al dat gemopper. Je gaat toch voor je plezier op vakantie? Kom dan gewoon wat eerder, bedenk ik dan en zet het maar van me af.

In de trein Utrecht Groningen is geen ruimte meer in het fietsgedeelte. We pakken dus maar een gewone coupé-ingang en blokkeren met de fietsen de tegenovergestelde uitgang, in de hoop dat alle komende stations aan de goede kant liggen, zodat de mensen naar behoren met tassen en koffers uit kunnen stappen. Soms zie je mensen zeulen en sjouwen met grote rugzakken, dat zijn de trekkers en nog onmogelijk grotere koffers, die nauwelijks door de coupédeur kunnen. De bagagerekken van de NS zijn sinds jaar en dag verkleind tot het niveau kleinere tas of rugzak, maar voor koffers is geen plaats. Wie zou toch gedacht hebben dat in latere jaren juist meer mensen gingen reizen? Beslist niet de ontwerpers van treinen of de kopers ervan. Je moet je maar zien te redden. Klantvriendelijk?

Als mensen uit de coupé komen om naar het toilet te gaan moeten ze bijna bokkensprongen maken om langs ons en de fietsen heen te komen. Gelukkig zijn er nog net twee klapstoeltjes waar we op kunnen zitten. Wiel met zijn lange benen zit tussen de deur en mij in geklemd en kan niet vallen. Daarentegen zit ik half met één bil over het stoeltje hangend, met mijn computertje op schoot te schrijven, pal naast de coupédeur en krijg iedereen half struikelend over me heen. Ik stel Wiel voor te ruilen, maar ook dat werkt niet. De mensen zouden over zijn lange benen vallen. Afijn, ik kan nog typen en mezelf in evenwicht houden. We rijden en komen steeds dichter bij Groningen.

Er is altijd veel te zien, zowel buiten als binnen in de coupé. Mensen slapen, bellen hardop zodat iedereen hun verhaal kan horen. Anderen zitten weer druk te sms’en. Sommigen werken geconcentreerd op hun computer en anderen proberen hun ogen te sluiten in de hoop te slapen, of willen ze gewoon in hun eigen wereldje blijven? Soms zou ik graag even achter in hun hoofd willen meekijken. Niet uit nieuwsgierigheid, of toch een beetje, om te weten wat er allemaal door hun heen gaat. Is het vreugde? Is het verdriet, zijn er problemen of iets anders? Zelf zit ik vaak in mezelf te praten of met mijn engelen. Soms bid ik of gaat er niets om in mijn hoofd. In ieder geval gaat de reis dan sneller voorbij. Andere keren heb ik het gevoel dat er stukken zijn overgeslagen.

Bij Assen besluiten we uit te stappen en de laatste 30 km. tot Groningen te fietsen. Het weer is wel wat donker, maar het is droog. Met een heerlijk windje in de rug zijn we al snel bij de oude weg naar Groningen. In de jaren ‘69 tot ‘71 hebben Berry en ik in Assen gewoond en was dit de enige verbindingsweg naar Groningen. Nu is het heerlijk rustig om te rijden. Een goed fietspad en mooie boerderijen en huizen om ons heen om van te genieten. Drenthe en Groningen hebben ieder hun eigen bouwstijl, maar van beiden houden we. Onderweg heb ik zelfs nog een paar plaatjes kunnen schieten.

Rond vijf uur komen we aan bij Ria en Koen, mijn vrienden. We mogen in Koen zijn huis logeren voor die paar dagen dat we blijven, dat geeft voor allemaal toch een gevoel van vrijheid. Het is een huis waar we ons direct in thuis voelen als we rond 11 ’s avonds binnen komen. Het is kwart over twaalf als we eindelijk in bed kruipen. Moe, voldaan en blij. De eerste dag is al fijn begonnen en heerlijk geëindigd. Goede vrienden om je heen is heel belangrijk in je leven. Ik heb er een paar waar ik al zo lang mee ben bevriend en ieder voor zich is heel kostbaar in mijn leven. Daar kom ik later nog weleens op terug op mijn andere blog: http://hebjijdatnuook.blogspot.com/

Foto's van onze fietsreis naar Santiago en naamsverandering van het blog reizen

De foto's van onze fietsreis naar Santiago de Compostella van de eerste tien dagen kun je terugvinden op http://www.maus-sturmer.nl/. Klik op nieuwste aanvullingen en dan op de  foto met de Eiffeltoren.

Met mijn tweede blog http://reizenenvakantie.blogspot.com/ waren zoveel problemen om hem op internet te krijgen, dat je er alleen maar op kon komen via de link, niet via Google. Gisteren een nieuw blog gemaakt, waar je via de link en Google op kunt komen: http://fietsvakanties-reizen.blogspot.com/. Het is leuk als je ook hier gratis lid van wilt worden. Voor de volgers die zich op de foute site hadden aangemeld mijn excuses. Ik hoop dat u zich opnieuw aan wilt melden.

Het derde blog gaat over verhalen uit het leven gegrepen en andere zaken, die heel herkenbaar zijn voor ons allemaal. Heb je interesse of vind je mijn verhalen en tip leuk,, wordt dan gratis lid en meld je aan bij: http://hebjijdatnuook.blogspot.com/

2011-08-05 Fietsvierdaagse Landgraaf dag 4

Vanmorgen negen uur vertrekken we in donkere wolken en vooral koud weer. Een lange fietsbroek had niet misstaan en velen waren daarin verstandiger dan ik. Via Welten, Terworm rijden we richting Laar, Nierhoven, Grijzegrubben, Genhout richting Oirsbeek. Hier is de enige stempelpost. Inmiddels hebben we er dan al 34.5 km. opzitten. Rond twaalf uur steekt de zon haar gezicht door de wolken. Moeizaam, maar het geeft de eerste warme stralen aan ons door. De jasjes gaan uit en blote armen komen tevoorschijn om gebruind te worden op de fiets. Nu is het echt genieten.

Na Oirsbeek wordt het qua wegbewijzering een rommeltje. We rijden via fietsroutenummers, maar als er een routenummer is vergeten komen er problemen en loopt iedereen te zoeken, waar nu heen. Er is wel een beschrijving, maar dan moet je toch wel weten waar je ongeveer bent. Voor mensen uit deze omgeving minder moeilijk dan voor mensen van buitenaf. Toch vindt uiteindelijk iedereen weer de juiste weg en rijden we via Amstenrade richting Brunssum. In plaats van een mooie fietsroute over de hei, leidt de route ons hier maar een klein stukje doorheen, wat ik persoonlijk jammer vind. De Brunsummerheide is op het ogenblik heel mooi en dat moet je eigenlijk laten zien. Wat dat aangaat was de route vandaag heel saai. Voor de derde keer deze week rijden we de eerste 4 km. langs dezelfde weg de stad uit, wat getuigd van weinig fantasie en ook de stad weer in hebben we deze week al eens gereden. We hebben zulke mooie toegang- en uitvalswegen voor fietsers, daar was niet eens veel fantasie voor nodig om dat anders te doen. Maar ja, ik ben natuurlijk geen voorrijder.

Rond half drie zijn we weer terug in Landgraaf. Eerst afmelden en een vaantje in ontvangst genomen, dan door naar de markt. We hadden vanmorgen nog net een paar crackers in huis om te eten. Onderweg hebben we broodjes gehaald. Nu eerst een broodvoorraad ingeslagen. Bij de groenteman op de markt aardbeien en bonen voor morgen meegenomen. Vanavond zijn we uitgenodigd in een Wok restaurant te Hoensbroek door de zus van Wiel. Broers en zussen, haar kinderen en kleinkinderen en allen die geholpen hebben met verhuizen.

Maak zelf St. Janskruidolie.
Gisteren had ik op het Blog een foto geplaatst van St. Janskruid. Het is een wonderlijk geneesmiddel en je kunt het zelf maken. Pluk bloemen en bladeren, die vol zitten met oliekliertjes en kneus ze. Doe alles samen in een lege, liefst donkere fles en vul de fles met sla- of olijfolie. Plaats de fles op een zonnige plaats en laat hem een half jaar staan. De olie is dan bruikbaar als geneesmiddel.

St. Janskruidolie. Werkt pijnstillend, is ontstekingsremmend en heelt sneller wondjes zonder littekens achter te laten. Helpt bij verbrandingen en pijnlijke zenuwplekken op het lichaam, knieën en rug. Ook bij herpes en gordelroos werkt het genezend. Dit zijn maar enkele dingen die ik noem, maar de veelzijdigheid van het St. Janskruid is veel groter.

Als thee werkt het tegen lichte depressies, menstruatiepijn, gevoelige darmen en maagzweren. Er is nog veel meer over te vinden op Internet.

Gereden kilometers 66.6

2011-08-04 Fietsvierdaagse Landgraaf dag 3

Lijsterbes

Gisteren was er voor de professionals een tourtocht, dus hadden wij een rustdag. Tijd voor de gewone dingen, zoals fysio, mijn hulp en natuurlijk foto’s bewerken op de computer. De grootste schrik kreeg ik in de middag toen ik mijn zolder ging bekijken. Het nieuwe dak was klaar en een groter dakraam geplaatst. Echter alles aan rommel was letterlijk op mijn brandschone zolder naar binnen gegooid. Het zag zwart van stof en vuil. Onmiddellijk bij de opzichter melding gemaakt en nog geen uur later stond de schoonmaakploeg op zolder. Letterlijk alles moest verplaatst voor alle rommel en stof was verdwenen. Later op de dag gingen ook de steigers weg aan de achterzijde van mijn huisje. Daaronder bleek mijn afdak vol te liggen met viezigheid, beton en ander niet te benoemen vuil, welk tot op heden niet is weggehaald.

St. Janskruid

Negen uur vanmorgen stonden we al aan de start van de fietsvierdaagse. Volgens de buienradar zou het rond vier uur gaan regenen en wetende dat de derde dag altijd de zwaarste is, besloten we vroeg weg te rijden. Inmiddels is het rond elf uur vanavond en het heeft alleen maar een kort buitje opgeleverd rond 9 uur. Zwaar was de tocht van vandaag inderdaad, al kon het nooit zo erg zijn als de weg door Spanje met zijn heuvels en bergen. Het werd tijd dat de benen weer eens wat kracht gingen vertonen. De spieren werden alweer een beetje slap, na 4 weken rust tijdens het slechte weer van afgelopen weken. Die eerste twee dagen van de vierdaagse konden dat niet in één keer veranderen. Bij Vijlen komen we langs een boerderij met een speciale was- en anti jeukborstel, of is het om het vuil er af te vegen. In ieder geval genieten de koeien ervan, want ze staan in de rij te wachten.

Tijdens de afdaling van Vijlen naar Epen eten we een boterham. Het bankjde kijkt uit op de lager gelegen weg. Een mooie gelegenheid om mijn camerij uit te proberen door een rijdende fietser te fotograferen, terwijl de achtergrond helder moet blijven. De fietser was enige tijd daarvoor een tijdje ahter ons meegereden.
Er heerst een gezellige sfeer onderweg, vooral op de stempelplaatsen en natuurlijk ontbreekt de Limburgse vlaai niet tijdens de koffie. Tijdens de eerste pauze raken Wiel en ik in gesprek met een man uit Raalte, die meerijdt met een groep fietsers uit Nieuwe Pekela in Oost Groningen. Wanneer we onderweg meer contacten en  gesprekken hebben, tijdens de pauzes en na afloop van de rit, blijken de mensen overal vandaan te komen. Brabant, Noord Holland, Zeeland, Drente en uit andere provincies. Velen kamperen op het terrein naast het vertrekpunt. Anderen slapen weer in een pension of hotel.

De eerste dag had ik aan het eind met twee mannen gereden, heb ik al over geschreven. Vandaag ontmoetten we elkaar opnieuw en de laatste 10 hebben we samen opgereden. Al vanaf de eerste keer had ik het gevoel dat ik één van de twee kende. Vandaag kreeg ik de bevestiging doordat ik stond te fotograferen. We hebben samen op de fotocursus in Nieuwenhagen gezeten.

Het was een heerlijke dag, mooi warm weer en af en toe moesten we zelfs even stoppen om de zweetdruppels af te vegen, die zelfs in mijn ogen liepen. Aantal km.  66.6 km.

Routebeschrijving Drielandenpunt:
Landgraaf richting Horbach, Duitsland, Laurensberg, Vaals, richting Gemmenicherweg naar Drielandenpunt, Gemmenich, Kasteel Vaalsbroek, Vijlen, Vijlerbos Epen, Partij, Wahlwiller, Nijswillerberg, Simpelveld, kerkrade, Landgraaf.

2011-08-02 Fietsvierdaagse Landgraaf dag 2

Terwijl Wiel nog onderweg is naar mijn huis, ga ik vast mijn eerste stempeltje en de fietsroute halen voor vandaag. Het is vlak om de hoek. We kunnen dan rechtstreeks de route volgen. Rond kwart over tien vertrekken we. Het is al lekker warm met een zwoel windje. De route is behoorlijk met heuvels bezaaid, hoe kan het ook anders hier in het Limburgse heuvelland. 

Van landgraaf rijden we richting Welden, Boerentaal, Schoonbron, Valkenburg, Verblijd, Margraten, Reijmerstok, Gulpen en via Kolmont en Ubachsberg weer terug naar Landgraaf. Er zitten aardig wat klimmetjes in en voor veel fietsers is deze dag te zwaar. Zij moeten al die heuvels lopen. Zelfs wij moeten af en toe behoorlijk er tegenaan. Ik weet het, de weg naar Santiago was zwaarder. Echter door het slechte weer hebben we vier weken nauwelijks kunnen fietsen en dan ben je toch uit je ritme.

Bij de eerste stempelpost ontmoeten we Herman en Petra van mijn vroegere fietsclub. Het is leuk ze weer eens te zien.  Natuurlijk komt de reis naar Santiago ter sprake, zoals vaker onderweg. Je hoort van veel mensen dat ook zij dit nog eens als wens hebben. Afijn, ik heb er vijfentwintig jaar over gedaan om deze wens ten uitvoer te brengen. Veel anderen hebben hem al één of meer keren gelopen en/of gefietst.

De route van vandaag geeft opnieuw verrassingen, door nieuwe wegen die we niet wisten en dat terwijl Wiel dacht dat hij alle wegen in de heuvels kende. Vandaag moest hij toegeven dat er aardig wat onbekende wegen tevoorschijn kwamen waar we geen weet van hadden. Leuk om dat te ontdekken en we zullen deze route vast nog eens gaan rijden.

Het fruit aan de bomen is bijna bijna plukklaar.In Voerendaal zitten twee kinderen van een boerderij met vers geplukte appels en peren. Voor een dubbeltje per stuk kunnen we ze kopen. Het is heerlijk om je tanden er in te zetten en het sap langs je kin te voelen glijden.

We hebben 66.5 km gereden, genoten van zon en warmte en de gezellige sfeer en de leuke terrasjes. Heerlijk om eindelijk weer eens voluit te fietsen en te genieten van alles om ons heen. Morgen is er een vrije dag, dan rijden de professionals 180 km. door de Ardennen. Wij rijden donderdag en vrijdag weer.

2011-08-01 Fietsvierdaagse Landgraaf, dag 1

Rond half tien vanmorgen vertrokken. De start is maar een kilometer van mijn huis vandaan en het is niet echt druk langs de route. In wezen ken ik de hele omgeving, maar toch ontdekte ik vandaag een paar nieuwe wegen en plekjes. Natuurlijk de camera bij de hand.
We rijden richting Geilenkirchen, maar vlak voor het stadje slaan we rechtsaf en rijden er  in wijde boog omheen. Het is nog kil en pas tegen half twaalf breekt het zonnetje door. Het jack kan uit en na vele weken van kou en regen is het genieten in de stralende zon. De benen die na Santiago zo’n mooie bruine kleur hadden waren al aan het verbleken. Nu krijgen ze komende dagen weer tijd om bij te kleuren.

De heenweg leidt een stukje langs de Worm, afgewisseld met maisvelden. Bij één maïsstengel stap ik verbaast af. Ik kan het niet laten en moet een foto maken. Het lijkt net een verliefd stel met een kleintje erbij. Het laat me even voelen hoe alleen ik rij. Brendon had vandaag andere dingen te doen die voor hem belangrijker waren dan het mooie weer.

Ik was dankbaar dat ik na al die weken weer eens een flinke fietstocht kom maken van 62,5 km. Onderweg nog een paar bijzondere foto’s gemaakt van de waterloop  van de Worm. De spelende golfjes met aan de bovenzijde het spiegelgladde vlak waarin het groen zijn eigen kleur en loop heeft gemaakt. Dit te samen heeft een prachtige serie foto’s opgeleverd die ook terug te vinden zijn op mijn website fotoalbums Limburg, http://www.maus-sturmer.nl/

Op de terugweg passeer ik twee fietsers op de racefiets. We krijgen een heel gesprek over de elektrische fiets en de rit naar Santigo de Compostella. Nog steeds veronderstellen mensen dat je met een elektrische fiets geen inspanning hoeft te leveren. Een groot misverstand.
Toch is het gezellig als je contact hebt onderweg. Je voelt je dan niet alleen. Want juist met dit soort tochten zijn de meesten echtparen of partners. Toch heeft het me ook duidelijk gemaakt dat ik me beslist niet meer eenzaam voel als ik alleen ben. Door Santiago ben ik veel meer bewust geworden van mijn eigen kwaliteiten en dat ik heel waardevol ben. Het was een moeilijke, maar heel duidelijke les onderweg en vandaag heb ik bewezen hoe waar het is en hoeveel zelfwaardering ik heb gekregen voor mijn persoontje. Welterusten

Routebeschrijving: Landgraaf-Kerkrade, langs kasteel Ehrenstein, bij Rimburg de grens over richting Zweibruggen in Duitsland, Geilenkirchen Suggerath, Mullendorf, Frelenberg, Ubach Palenberg en weer richting Landgraaf.

2011-08-12 Voor leden en volgers van het blog fietsvakanties en reizen.

Door een fout kregen we het blog 'reizen vakanties fiets en dagtochten' niet op internet geplaatst.
Heb vandaag dit nieuwe blog gemaakt. Voor de leden/volgers heb ik het verzoek om je opnieuw aan te melden op dit blog. De reeds geschreven artikeltjes worden vandaag of morgen opnieuw op dit nieuwe blog vermeld.  Vermeldt deze link bij je favorieten en verwijder de oude link. Sorry voor deze verandering.