Rond tien over tien vanmorgen zijn we met de fiets naar het station Heerlen vertrokken, op weg naar Groningen. We wilden al dagen eerder door Nederland trekken, maar het weer was zo slecht dat we nu de trein maar nemen om op tijd te zijn voor de verjaardag van Ria, al 35 jaar mijn vriendin. Op de Schaesbergerweg, niet ver van mijn huis, had een huis in brand gestaan. Alles was aanwezig zoals brandweerwagens, gas- en lichtbedrijf en nog andere firma’s die ik zo snel niet kon thuisbrengen waar ze bij hoorden. Natuurlijk ontbrak het niet aan toeschouwers en hulpverleners. De fietsen zijn niet zwaar bepakt. Van Santiago hebben we geleerd, zo weinig mogelijk mee te nemen, dus kan alles in de fietstassen en heb ik zelfs nog twee leesboeken bij me, met niet te vergeten, mijn kleine netbook-computer. Hoe zou ik anders mijn verhaaltjes onderweg op kunnen schrijven, of mijn foto’s op kunnen slaan?
Het eerste stuk met de trein van Heerlen tot Utrecht verloopt bijna feilloos. In het treingedeelte bestemd voor fietsen zit een mevrouw met een kind in de wandelwagen. We hebben netjes gevraagd of zij in de coupé kon gaan zitten. Dit is het enige gedeelte voor fietsen, voor de rest mag je nergens in met de fiets. De NS verwacht dan dat je een trein later neemt. Zou het niet zo moeten zijn dat de NS juist in de zomervakantie moet zorgen dat er meer fietsers mee kunnen? Helaas is de service van de NS in veel opzichten niet echt klantvriendelijk is mijn ervaring, al zijn er soms uitzonderingen. Neem de lift in Utrecht naar de perrons. één fiets per keer. Nu hebben we aardig de tijd, maar achter ons loopt een vrouw steeds harder te schelden, helemaal in paniek dat ze de trein niet kan halen. Eerst is het de NS, later krijg ik het over me heen als de lift na de uitstappende mensen zo snel dicht slaat dat ik met de fiets en een beker thee in mijn hand niet snel genoeg de knop kan vasthouden, waardoor de deur open blijft. Ik laat Wiel eerst naar beneden gaan en ben als tweede aan de beurt. De vrouw probeert haar fiets er nog naast te persen en begint opnieuw tegen mij te schelden dat het niet lukt. Helaas, dat gemopper moet ze maar bij de NS gaan afleveren, ik sluit de deur van de lift en beneden staat Wiel te wachten. Uiteindelijk is de mopperende vrouw toch nog ruim op tijd met haar fiets beneden. Jammer dat ze niet alleen haar dag, maar ook die van anderen probeert te verknoeien met al dat gemopper. Je gaat toch voor je plezier op vakantie? Kom dan gewoon wat eerder, bedenk ik dan en zet het maar van me af.
In de trein Utrecht Groningen is geen ruimte meer in het fietsgedeelte. We pakken dus maar een gewone coupé-ingang en blokkeren met de fietsen de tegenovergestelde uitgang, in de hoop dat alle komende stations aan de goede kant liggen, zodat de mensen naar behoren met tassen en koffers uit kunnen stappen. Soms zie je mensen zeulen en sjouwen met grote rugzakken, dat zijn de trekkers en nog onmogelijk grotere koffers, die nauwelijks door de coupédeur kunnen. De bagagerekken van de NS zijn sinds jaar en dag verkleind tot het niveau kleinere tas of rugzak, maar voor koffers is geen plaats. Wie zou toch gedacht hebben dat in latere jaren juist meer mensen gingen reizen? Beslist niet de ontwerpers van treinen of de kopers ervan. Je moet je maar zien te redden. Klantvriendelijk?
Als mensen uit de coupé komen om naar het toilet te gaan moeten ze bijna bokkensprongen maken om langs ons en de fietsen heen te komen. Gelukkig zijn er nog net twee klapstoeltjes waar we op kunnen zitten. Wiel met zijn lange benen zit tussen de deur en mij in geklemd en kan niet vallen. Daarentegen zit ik half met één bil over het stoeltje hangend, met mijn computertje op schoot te schrijven, pal naast de coupédeur en krijg iedereen half struikelend over me heen. Ik stel Wiel voor te ruilen, maar ook dat werkt niet. De mensen zouden over zijn lange benen vallen. Afijn, ik kan nog typen en mezelf in evenwicht houden. We rijden en komen steeds dichter bij Groningen. Er is altijd veel te zien, zowel buiten als binnen in de coupé. Mensen slapen, bellen hardop zodat iedereen hun verhaal kan horen. Anderen zitten weer druk te sms’en. Sommigen werken geconcentreerd op hun computer en anderen proberen hun ogen te sluiten in de hoop te slapen, of willen ze gewoon in hun eigen wereldje blijven? Soms zou ik graag even achter in hun hoofd willen meekijken. Niet uit nieuwsgierigheid, of toch een beetje, om te weten wat er allemaal door hun heen gaat. Is het vreugde? Is het verdriet, zijn er problemen of iets anders? Zelf zit ik vaak in mezelf te praten of met mijn engelen. Soms bid ik of gaat er niets om in mijn hoofd. In ieder geval gaat de reis dan sneller voorbij. Andere keren heb ik het gevoel dat er stukken zijn overgeslagen.
Bij Assen besluiten we uit te stappen en de laatste 30 km . tot Groningen te fietsen. Het weer is wel wat donker, maar het is droog. Met een heerlijk windje in de rug zijn we al snel bij de oude weg naar Groningen. In de jaren ‘69 tot ‘71 hebben Berry en ik in Assen gewoond en was dit de enige verbindingsweg naar Groningen. Nu is het heerlijk rustig om te rijden. Een goed fietspad en mooie boerderijen en huizen om ons heen om van te genieten. Drenthe en Groningen hebben ieder hun eigen bouwstijl, maar van beiden houden we. Onderweg heb ik zelfs nog een paar plaatjes kunnen schieten.
Rond vijf uur komen we aan bij Ria en Koen, mijn vrienden. We mogen in Koen zijn huis logeren voor die paar dagen dat we blijven, dat geeft voor allemaal toch een gevoel van vrijheid. Het is een huis waar we ons direct in thuis voelen als we rond 11 ’s avonds binnen komen. Het is kwart over twaalf als we eindelijk in bed kruipen. Moe, voldaan en blij. De eerste dag is al fijn begonnen en heerlijk geëindigd. Goede vrienden om je heen is heel belangrijk in je leven. Ik heb er een paar waar ik al zo lang mee ben bevriend en ieder voor zich is heel kostbaar in mijn leven. Daar kom ik later nog weleens op terug op mijn andere blog: http://hebjijdatnuook.blogspot.com/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten