Teksten en foto's © Maus Sturmer

Nu mijn reis naar Santiago de Compostella alweer voorbij is, begint het opnieuw te kriebelen om meer te gaan reizen, kleine vakanties te houden en dagtrips te maken. Natuurlijk zoveel mogelijk op de elektrische fiets. Elke reis, kort of lang levert ontmoetingen, avontuur en verhalen op. Kijk ook eens op mijn andere blogs en websites en onder mijn levensbeschrijving. Ik wens u veel leesplezier. Wilt u op een artikeltje reageren, wordt dan volger van deze rubriek of schrijf naar contact@maussturmer.nl. Je kunt je ook aanmelden bij Twitter: @maussturmer. Teksten, verhalen, gedichten, foto’s en andere zaken op dit Blog zijn en hebben allemaal het copyright en eigendomsrecht van Maus Sturmer. Niets hiervan mag gekopieerd en/of gebruikt worden zonder schriftelijke toestemming van haarzelf. Komen er plaatjes en/of artikeltjes van derden in voor, wordt altijd het copyright erbij vermeld. In verband met privacy zijn sommige namen onder pseudoniemen vermeld

zaterdag 24 september 2011

Bollendorf – Wasserbillig 65.7 km.

Rond tien uur zijn we vertrokken vanuit ons pension in Bollendorf, richting Echternach. Het is mistig en koud, hoewel het zonnetje probeert door te breken. Heb de lange fietsbroek aan met een fiets en regenjack over elkaar heen. Tegen dat we in Echternach zijn, tintelen onze vingers van de kou. Pas hier begint de zon een beetje kracht te krijgen. Vanuit Echternach loopt een prachtig fietspad langs de rivier de Sauer, afgewisseld met landschap. Wiel ontdekte langs deze weg allemaal notenbomen. Op sommige stukken van de route staan ze nauwelijks twintig meter uit elkaar. Gelukkig is Wiel, 1.93 mt. lang, met het gevolge dat hij aan veel takken goed kan schudden. Tussendoor gooi ik de gevallen noten die we beiden geraapt hebben in de fietstas. De tas wordt steeds voller. Soms vinden we een lange stok die Wiel omhoog gooit, zo vallen ook van de hogere takken de walnoten omlaag. Tot op gegeven moment de stok in de boom blijft hangen. Net alsof de boom er genoeg van heeft ons zijn, of is het haar noten te schenken. Ze houdt de gegooide tak vast tussen haar takken en wij rijden verder. Stilletjes bedank ik achteraf de boom voor haar gift.

Vandaag krijgen we ruim 5 kilo noten bij elkaar geraapt. Alleen heeft het veel tijd gekost, maar ook veel plezier gegeven. Over 34 km. fietsen we vijf uur. Rond kwart over twee komen pas aan in Wasserbillig. Hier komen de drie rivieren, Moezel, Saar en Sauer bij elkaar.

Al die tijd dat we aan de Moezel hebben gezeten hebben we geen schip zien varen. Of er nu ergens onderweg een blokkade was, weten we niet, maar dit is niet normaal. We rijden het dorp in en vinden een broodje Kebab een goed idee. Waarschijnlijk ben ik te verwend bij onze eigen Turk in Maasmechelen, want de helft geef ik door aan Wiel. Ik kan het niet echt lekker vinden. We hadden de broodjes meegenomen om ze op een bankje bij de rivier op te eten.

Onderweg hadden we twee keer een rustpauze gehad langs de Sauer. Sommige stukken was de rivier spiegelglad, andere momenten stond er een grote stroming. Op die stukken zie je veel forelvissers. Ze staan tot over hun middel in het water, met van die rubber pakken om hun lijf, waar laarzen aan de broek vastzitten. Toch lijkt het me dat je op den duur ijskoud wordt. Volgens mij neemt rubber de temperatuur van buiten aan. Er zit toch geen kacheltje in? We hebben zelfs drie keer een vrouw zien vissen in de rivier, waarvan één met blote benen. Die was toch echt op de terugweg verdwenen. Helaas was haar foto bewogen.

Kwart over drie vertrokken we richting Echternach. Tegen vier uur werd het koeler en moest het jack aan. Tegen vijf uur de lange fietsbroek. Opnieuw moet ik vandaag met de blote billen in het gras liggen om van fietsbroek te wisselen. Onder een fietsbroek draag je geen onderbroek, dan snijden de randjes in je billen. Maar met wat kruip en bukbewegingen wissel ik aardig gemakkelijk. Mag toch wel blij zijn dat ik op mijn 69e jaar nog zo lenig en fit ben.

Opnieuw vinden we nog een paar walnootbomen die we voor zover mogelijk leegplukken. Onderweg komen we veel buitenlanders tegen met tassen vol noten in hun handen, Rond half zes zijn we terug in Echternach. Eerst een internetcafé gezocht om de post te bekijken. Meer dan een half uur duurt het voor ik in de webmail ben beland. Dan doorgefietst naar Bollendorf, waar we “bei Anni” weer gaan eten (zie de eerste dag). Op het terras zoek ik mijn portomonnaie, die ik het laatste in het internetcafé heb gebruikt. Ik raakte weer helemaal in paniek als ik hem niet kan vinden. Anni, de eigenaresse van “bei Anni” wil al met de auto met mij terugrijden naar Echternach, tot ik hem op het laatste moment toch nog vind. Wiel steekt hem voor de zekerheid nu maar in zijn zak. Het is niet de eerste keer dat ik dat ding kwijt ben.

Het eten viel mij dit keer niet goed. Gebakken aardappelen met spekjes is normaal heerlijk, maar met teveel spekjes is het zo zout dat je mond samenkrimpt. De sla aangemaakt met een waterig sausje, dreef in het schaaltje, De schnitzel was aardig goed gebakken, maar het sausje betond uit water met maizena aangemaakt, zonder kraak of smaak, vermengd met champignons, welk  een jägersaus moest voostellen. Niet te eten dus. Jammer. De eerste avond was het eten prima, maar voor het weekeinde blijkbaar een andere kokkin, die het vak nog moet leren. Nu ga ik er echt niet meer eten. Rond acht uur zijn we weer in ons pension. Koffie en thee gaan er nog net in voor we in bed kruipen, waar Wiel al naast me ligt te ronken en ik nu mijn verhaaltje afsluit. Het is 21.12 uur en ik ben moe. Tot de volgende keer.

vrijdag 23 september 2011

Bollendorf Echternach Diekirch

Lagen gisteren al om kwart over negen in bed en het duurde geen vijf minuten voor ik onderzijl was. Geslapen tot tien over zes vanmorgen. Het was mistig dus nog even onder het dekbed gekropen tot half negen. Kwart over tien vertrekken we na een goed ontbijt. De mist is nog steeds dik en het is te vochtig om nu al te fietsen. Met de auto langs het water gereden tot Echternach en daar prachtige foto’s langs de rivier gemaakt. Juist door de mist krijgt het water en later het landschap in de bergen een mysterieus gezicht. Rond elf uur zijn we bij Hèlen voor de koffie. Ze is blij ons weer eens te zien. Twaalf uur zitten we op de fiets, op weg naar Diekirch in Luxemburg. Een mooie tocht langs de rivier. Een paar keer kruisen vijf fietsende dames ons pad en ik roep naar ze dat we bij de derde ontmoeting koffie gaan drinken. De mist is totaal verdwenen, het zonnetje laat zich van haar beste kant zien. Het is genieten zo vroeg in de herfst. Zo mag het nog heel lang blijven, al is dat vast heel optimistisch gesteld. De voorspelling is opnieuw een lange strenge winter. En dat terwijl we nauwelijks zomer hebben gehad. Het is dat wij die 6½ week hebben gehad op weg naar Santiago met maar 3 dagen regen en voor de rest altijd zon. Voor de mensen die thuis vakantie moesten vieren is het een trieste zomer geworden en hoe zij daar de winter mee door moeten komen is mij een raadsel. Je zou er depressief van raken.

Doorkijkje brug Echternach
In Diekirch aangekomen lopen we door het kleine stadje en natuurlijk pikken we een terrasje, heerlijk in de zon. Bij de bakker een belegd stokbrood voor ons beiden gehaald, zodat we onderweg ons avondeten op kunnen peuzelen. Het is een gezellig stadje, niet groot maar met van die gezellige straatjes. Luxemburg is een duur land qua winkels. Echter rookgerei en benzine zijn vergeleken bij ons spotgoedkoop. Het is kwart over drie als we nu via een andere weg langs het water terugfietsen. Even buiten Diekirch ontmoeten we de vijf fietsende vrouwen opnieuw, maar nu met een grote groep mannen erbij, die vast een grotere ronde hadden gemaakt. Een van de vrouwen roept nog “koffie drinken”?Water heeft voor mij en mijn camera een grote aantrekkingskracht. De weerspiegelingen doen het altijd weer even mooi op de foto’s. Ik moet me beheersen om niet iedere 5 minuten te stoppen, anders zou Wiel helemaal gek worden.

Rond kwart over vijf ontdekken we een bankje in de zon en eten ons belegde stokbrood. Gisteravond hadden we al een warme maaltijd en thuis willen we dat ook niet iedere dag. Beiden eten we ook graag brood i.p.v. een warme maaltijd. In Bollendorf aangekomen rijden we gelijk door naar Hèlen. Ze heeft nu meer tijd dan vanmorgen. Zij eten op de boerderij altijd warm eten tussen de middag en ’s avonds pas later op de avond een broodmaaltijd. Zodoende hadden we nu tijd om even bij te praten. Morgen wordt het weer een lange fietsdag. Een ritje naar de Moezel staat op het programma.
Egyptische Nijleenden

donderdag 22 september 2011

Op weg naar Bollendorf

De Sauer
Vanmorgen belde Wiel dat we naar Bollendorf gingen. Rond kwart over een vertrokken met de fietsen op de auto, tassen en computer gepakt op de achterbank. Even voor Bitburg besluiten we om te rijden via de Bitburger Stausee. Op het terras aan het stuwmeer koffie gedronken en via kleine dorpjes doorgereden naar Bollendorf. Een prachtig wolkendek, waar af en toe een zonnestraal tracht door te breken begeleidt ons op onze reis. We rijden eerst naar camping Altschmiede. Hèlen, de eigenaresse woont hier met haar kinderen en kleinkinderen. Het is niet te geloven maar als we aankomen, blijken hun vandaag naar Landgraaf te zijn, waar ik vandaan kom. Ze moesten naar de begrafenis van H. Had ik het geweten dat hij was overleden, waren wij ook gegaan. Echter hier hoorden we nu voor het eerst dat hij was overleden. Samen met de overleden man van Hèlen stookten zij altijd wijn met de naam van de camping er op.
Vandaag moeten we voor één nacht in een hotel. Ons pension is pas morgen vrij, maar Wiel wilde vandaag al gaan. ‘ Bei Annie’ heet het, Je kunt er goed en het is meer dan voldoende voor niet veel geld. Na het eten nog een lange wandeling langs de rivier en dan is de dag alweer bijna om. Tijdens de wandeling komen we bij een brug over de Sauer. Aan het eind blijkt een beeld te staan; Santiago 2431 km. Op dat moment komt bij ons beiden de reis weer voor de geest. Wat we allemaal hebben meegemaakt. Het is een herinnering die nog heel lang zal doorwerken. Terwijl Wiel beneden naar het darten is gaan kijken, lig ik te schrijven in bed. Nog even een uurtje lezen en dan heerlijk slapen om gezond weer op te staan in de vroege morgen. Welterusten allemaal.

Beeld: Santiago de Compostella 2431 km.