Vandaag na vele jaren, met de fiets het spoortje naar het
Wormdal overgestoken. Ik was er zeker 5 jaar niet meer geweest. Voorheen was
het een god begaanbaar pad om te fietsen. Nu was het op vele plaatsen een
modderpoel, waar ik toch met plezier wandelend met de fiets aan de hand doorheen
baggerde. De rust en stilte waren intens. Halverwege ontmoette ik Carla. Zij
liet twee honden uit van iemand anders. We raakten in gesprek en zij vertelde
dat het gebied sinds een paar jaar was afgesloten door de eigenaar. Ineens
realiseerde ik mij dat ik ooit een stukje op Facebook had gelezen van Gert, die
vertelde dat het verkocht was. De nieuwe eigenaar het had afgesloten en ik hier
eigenlijk niet mocht wandelen of fietsen. Ik begreep tijdens het lezen destijds
niet dat het om dit gebied ging. Namen zeggen mij weinig en ik onthoud ze
gewoon niet. Inmiddels waren Carla en ik aan het andere eind gekomen, de
uitgang richting Rimburg. Wat een probleem. Persoonlijk kon ik nog net door het
hek echter de fiets met geen mogelijkheid. Grote stenen sloten alles af. Carla
stelde voor de fiets er samen overheen te tillen. Met een gewone fiets
misschien mogelijk maar beslist niet met een elektrische fiets. Er zat niets
anders op dan terug te rijden. Inmiddels liep Carla de tweede hond te roepen,
die ineens spoorloos was. We wisselden telefoonnummers uit in de hoop dat ik de
hond tegen zou komen en zij zou mij weer waarschuwen wanneer hij was gevonden.
Op mijn gemak reed ik terug richting het spoortje bij
Eygelshoven. Even voor de uitgang ontmoette ik een man met een herder. Ik vroeg
hem of hij een hond had gezien. Niets dus. We raakten aan de praat en ik kwam
er achter dat hij de nieuwe eigenaar was. Van hem hoorde ik waarom het
gedeeltelijk was afgesloten. Problemen met de gemeente etc. Ach ja, elk verhaal
heeft twee kanten. De gemeente wil van alles maken op zijn grond, maar nergens
in bijdragen of het terugkopen. Hij vertelde over de grond die hier is gestort
uit de vroegere mijnen en laat het me zien. Hij vertelt waar ik het ijsvogeltje
en de bever kan vinden. Tijdens ons gesprek ontmoeten we Carla, die nog steeds
de hond aan het zoeken was. Terwijl we met z’n drietjes praten gaat haar
telefoon dat de hond gezien is. Zij loopt terug en ik rij naar het tweede
poortje. Het hoofdpoortje had de eigenaar inmiddels al afgesloten. Helaas ook
hier liggen grote stenen in de weg, ik kom er niet meer uit. De eigenaar had me
verteld waar hij zijn auto had geparkeerd. Dus snel de fiets gedraaid in de
hoop dat ik nog op tijd zou zijn om hier uit te geraken. Op twee meter afstand
van zijn auto ontmoeten we elkaar opnieuw. Hij rijdt voor me uit, het
fabrieksterrein van zijn zoon op, dat vroeger van hem is geweest en brengt me
zo netjes tot de straat. Met een zwaai nemen we afscheid. En avontuurlijke
middag met weer flink wat engeltjes op mijn schouder. Wanneer ik hem niet had
ontmoet had ik nergens uit gekund. Mijn fiets over de poortjes tillen was voor
mij een onmogelijkheid. Ik mag hier rustig met zijn toestemming wandelen, langs
de kant zitten en genieten van alles om me heen. Alleen lijkt het mij
verstandiger de volgende keer zonder fiets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten