Heb jij dat nu ook of herken je dit?: Levensverhalen van jou en mij: T mobile spot

Heb jij dat nu ook of herken je dit?: Levensverhalen van jou en mij: T mobile spot: Levensverhalen van jou en mij: T mobile spot : Vorige maand werkte ik mee in de nieuwste spot van T Mobile. Echter de foto's mochten nog...

Vlaamse Gaai, de reiger en de vis en de schattige babygansjes

Afgelopen dagen op verschillende locaties diverse pluimages ontmoet. Het begon met twee Vlaamse Gaaien in de vlucht, op de grond en later in de bomen. In het begin waren wat ver weg en wat moeilijk te vangen met de telelens. Later in de bomen had ik meer geluk. Ze zijn oh zo schuw. Wat spreeuwen die zaten te schreeuwen op een elektriciteitspaal. In een vrolijk schijnend zonnetje neem ik een kleine rustpauze bij de Isidoruskapel van Swier, gebouwd in 2000. Het ziet er prachtig uit. Op de terugweg die dag ontmoette ik een reiger. Terwijl ik de fiets parkeerde stapte hij uit het water de kant op. Ik bleef doodstil staan tot hij meer vertrouwen kreeg dat ik niets zou doen. Heel voorzichtig liep hij mijn richting uit naar het water en ineens een greep naar beneden. Arm visje en een gelukkige Maus met de mooi gelukte foto’s. Een kraaiende haan blijft net zo lang om me heen draaien tot ik hem op de foto heb gezet.

In Erenstein zie ik dat de kikkerdril is uitgekomen en vele kleine kikkervisjes parmantig door het water vliegen. Ik probeer ze te vangen met mijn telelens. Echter van ééntje kan ik maar zeggen dat hij een beetje is gelukt. De grote gele kwikstaart heeft geen zin om dichterbij te komen en het kost moeite om er een mooie foto uit te halen. Mijn lens is eigenlijk voor dit werk te beperkt. Een medefotograaf met een 600 lens heeft meer geluk. De zwaan paradeert  rondom het eiland waar zijn of haar partner ligt te broeden. Ze wisselen elkaar af en toe af. Op de oever langs een smal pad langs het water parkeer ik opnieuw mijn fiets. Een echtpaar ganzen met acht kleintjes kan geen kant meer op. Voor mij zijn ze niet bang, maar mijnheer zwaan heeft het niet voor de eerste keer met ze aan de stok. Hij geeft ze geen toegang tot het water. Ik lok ze mee naar de andere vijver. We kennen elkaar. Het is niet de eerste keer dat dit gebeurd en ze weten dat ik te vertrouwen ben, nadat ik eerst het kroost volop heb gefotografeerd. Ik mag heel dicht bij ze komen, ze blazen niet eens naar me. Even later loop ik met de fiets voorop en zij er achteraan tot ze bij de andere vijver aangekomen zijn. Daar gaan ze, het kroost veilig tussen hen in. Opnieuw rij ik het smalle paadje langs de grote vijver richting huis.

Het Wormdal 2016-04-18

Vandaag na vele jaren, met de fiets het spoortje naar het Wormdal overgestoken. Ik was er zeker 5 jaar niet meer geweest. Voorheen was het een god begaanbaar pad om te fietsen. Nu was het op vele plaatsen een modderpoel, waar ik toch met plezier wandelend met de fiets aan de hand doorheen baggerde. De rust en stilte waren intens. Halverwege ontmoette ik Carla. Zij liet twee honden uit van iemand anders. We raakten in gesprek en zij vertelde dat het gebied sinds een paar jaar was afgesloten door de eigenaar. Ineens realiseerde ik mij dat ik ooit een stukje op Facebook had gelezen van Gert, die vertelde dat het verkocht was. De nieuwe eigenaar het had afgesloten en ik hier eigenlijk niet mocht wandelen of fietsen. Ik begreep tijdens het lezen destijds niet dat het om dit gebied ging. Namen zeggen mij weinig en ik onthoud ze gewoon niet. Inmiddels waren Carla en ik aan het andere eind gekomen, de uitgang richting Rimburg. Wat een probleem. Persoonlijk kon ik nog net door het hek echter de fiets met geen mogelijkheid. Grote stenen sloten alles af. Carla stelde voor de fiets er samen overheen te tillen. Met een gewone fiets misschien mogelijk maar beslist niet met een elektrische fiets. Er zat niets anders op dan terug te rijden. Inmiddels liep Carla de tweede hond te roepen, die ineens spoorloos was. We wisselden telefoonnummers uit in de hoop dat ik de hond tegen zou komen en zij zou mij weer waarschuwen wanneer hij was gevonden.  

Op mijn gemak reed ik terug richting het spoortje bij Eygelshoven. Even voor de uitgang ontmoette ik een man met een herder. Ik vroeg hem of hij een hond had gezien. Niets dus. We raakten aan de praat en ik kwam er achter dat hij de nieuwe eigenaar was. Van hem hoorde ik waarom het gedeeltelijk was afgesloten. Problemen met de gemeente etc. Ach ja, elk verhaal heeft twee kanten. De gemeente wil van alles maken op zijn grond, maar nergens in bijdragen of het terugkopen. Hij vertelde over de grond die hier is gestort uit de vroegere mijnen en laat het me zien. Hij vertelt waar ik het ijsvogeltje en de bever kan vinden. Tijdens ons gesprek ontmoeten we Carla, die nog steeds de hond aan het zoeken was. Terwijl we met z’n drietjes praten gaat haar telefoon dat de hond gezien is. Zij loopt terug en ik rij naar het tweede poortje. Het hoofdpoortje had de eigenaar inmiddels al afgesloten. Helaas ook hier liggen grote stenen in de weg, ik kom er niet meer uit. De eigenaar had me verteld waar hij zijn auto had geparkeerd. Dus snel de fiets gedraaid in de hoop dat ik nog op tijd zou zijn om hier uit te geraken. Op twee meter afstand van zijn auto ontmoeten we elkaar opnieuw. Hij rijdt voor me uit, het fabrieksterrein van zijn zoon op, dat vroeger van hem is geweest en brengt me zo netjes tot de straat. Met een zwaai nemen we afscheid. En avontuurlijke middag met weer flink wat engeltjes op mijn schouder. Wanneer ik hem niet had ontmoet had ik nergens uit gekund. Mijn fiets over de poortjes tillen was voor mij een onmogelijkheid. Ik mag hier rustig met zijn toestemming wandelen, langs de kant zitten en genieten van alles om me heen. Alleen lijkt het mij verstandiger de volgende keer zonder fiets.