Het dol geworden hommeltje op het fietspad

 Een heerlijke fietsmorgen, hoewel de wind nog fris was rond 11 uur. De zon zal nooit wennen aan ons uur vooruit, ik evenmin. Maar goed, wie ben ik om hiertegen te protesteren. Het zal vast mijn jaren wel uittellen. Tegen 12 uur gaat het fietsjack uit en bij Hulsberg ook mijn vest. Toch nog een beetje bruine armen te verwachten. In Valkenburg is het heerlijk zitten op een terrasje. Schreef het al op Facebook via mijn nieuwe telefoon. Geen echt succes. Zit nog steeds mis met de letters, of raak toetsen aan die ineens mijn letters ergens middenin zetten. Zal vast wel wennen. Is toch wel overgekomen. En ik heb het achteraf thuis nog kunnen verbeteren. 

Een heerlijk broodje gezond met een flesje cola op het terrasje in de zon, maakt de dag tot een luxe. Genietend eet en drink ik op mijn gemak en proef elke hap alsof het de eerste keer is, dat ik dit eet. Is inderdaad een luxe. Meestal eet ik onderweg mijn boterhammetje met een vers gemaakt kopje koffie. Ook gezellig, maar deze zondag wilde ik mezelf eens echt verwennen. En op de terugweg bij een kapelletje in het bos, tussen Nuth en Hoensbroek, heb ik alsnog koffie gemaakt en een stuk ontbijtkoek erbij gegeten. Kom dus echt niets te kort. 

Op de terugweg van Hulsberg naar Nuth zie ik op het fiets pad een hommeltje constant in de rondte rennen. Misschien aangereden en een tik voor zijn kopje gehad? Ik weet het niet. Neem eerst wat foto's en besluit hem dan naar het groene gras te begeleiden, door met beide handen een weg te creëren. Hij is slim, of is het een zij? Geeft niet. Ze is slim genoeg om me steeds te ontglippen. Auto's rijden langs en zitten verbaast te kijken wat ik nu aan het doen ben. Ja, vanuit je autoraam kun je nu eenmaal niet zien welke heer of dame dit fietspad bevolkt. Ik wil echter niet dat een fietser haar dood rijdt, wat al bijna gebeurd als een racefiets passeert. Kan hem nog net waarschuwen. Hij is er duidelijk niet blij mee, omdat hij af moet remmen. Wie is nu gekker? Dat in kringetjes rondhollende hommeltje of ik. Ik laat het in het midden. Vraag me ook niet af of ze toch heel eigenwijs weer vanuit het hoge gras terug holt naar het fietspad of veilig in het gras zijn/haar rust gaat vinden.

Van Nuth naar Hoesbroek loopt een prachtig fietspad door het bos. Aan het begin van dat pad staat een huis met een oude camper er naast. Al tijden geleden herkende ik die camper. Hij was vroeger van Berry en mij. De eigenaar staat in zijn tuin en ik besluit een praatje te maken. Een heerlijk spontane man. Verteld dat hij 74 is, nog wil gaan genieten en zijn vrouw 2½ jaar geleden heeft verloren aan kanker. Zijn neef is de wei aan het maaien met een kleine trekker, terwijl de man aanbiedt of ik de camper van binnen wil zien. Hij is hem aan opknappen. Terwijl ik binnen sta vliegen de herinneringen naar boven. Hoe Berry, die toen al zoveel moest rusten, op het bed lag achterin terwijl ik reed. Van dat bed is niet veel over, maar het staat me allemaal nog levendig voor mijn ogen. Beelden komen en gaan, ze zijn plezierig.

De man biedt me nog koffie aan en als ik weiger, wil naar huis, vraagt hij of ik nog eens binnen wil wippen. Ik kom er vaker langs omdat het zo'n leuk weggetje is, al hebben ze nu veel bomen gerooid en is het wat kaal. Maar nee, binnen wippen zal ik niet. Rond half vier weer thuis. Onderweg nog een paar mooie kleurige Magnolia's gefotografeerd in kleuren die ik weinig of nooit eerder heb gezien, zoals de gele. 44 Km. gefietst en al was de laatste 20 km. veel bewolking, van het mooie stuk heb ik extra genoten door de zon. Maus

 

Wil je de hele serie foto's zien klik dan op mijn Faceboek: https://www.facebook.com/maussturmer